Fort Augustus

Met een noodgang van anderhalve knoop per uur “speren” we op Inverness af.
Langzaam wordt de enorme brug over de Firth in de late avondzon werkelijkheid, welke gleuf, geul of inham te kiezen.
De gisse baasjes op de Tezz verdringen zich om de GPS in het doghouse, na de brug bakboord uit.
We glijden een mysterieus kanaal (riviertje) in waar we niets volgens gps kennis aantreffen, wel even verderop bij een barage in de Inver een soort bemost klein haventje waar we naast een verroeste barge aanmeren.
“Strictly forbidden” af te meren, maar aan die rare regel hebben we maling, we gaan toch niet ankeren in een snelstromende Firth, bovendien de benen moeten nodig gestrekt worden (en de kelen gesmeerd).

De heren blijven aan boord, ik heb de eer en het genoegen Gerie te mogen chapperoneren door een duister Inverness waar zwiepende uithangborden de veile genoegens van vele pubs etaleren.
Door een soort Coronationstreet lopend, komen we bij een hoofdstraat, waar de uitbater van de pub Blackfriars een Schots jongmens ten tonele heeft gevoerd die op accordeon de ene reel na de andere jig de lucht insmijt.
Een pub om te zoenen, Heman van Veen hield het ook niet droog. Ontzettend leuk publiek van overal, Denen, Ieren, Fransen, Noren, niet te kort al die nationaliteiten.
Gerie en ik gelijk helemaal van de wereld, zeker na een pint lokaal vocht.

Door het publiek wordt een Arkansaw hoe dance ten tonele gevoerd, de stemming stijgt.
Ik vraag het accordeon spelende Schots jongmens of ik mijn kleine banjo zal halen, wel leuk lijkt hem.
Of hij zoveel geduld met mij zal hebben als Wim Luiten onze accordeonspeler ( en chef d’orchestre) van Fratelli in Apeldoorn weet ik niet, de Schotse dansen zijn geen kattenpies, glad ijs voor een banjospelertje uit Holland.
Terug naar Tezz Wout en Bart meegenomen. Banjo onder de arm.
Het samen spelen gaat wel een beetje, in ieder geval eindigen we samen, het begin is er.
Te vroeg houdt het jongmens er mee op, ik wil nog wel een roffel op de banjo geven.
Inmiddels zijn Wout en Bart aan het socializen met onze Engelse zeelui buren in de “haven”.
De pinten worden aangeleept, de verhalen worden sterker, het leven is mooi.

Te vroeg sluit dit juweeltje van een pub, zoek haar o lezer dezes, niet in het platgetreden pad van de ANWB.
Goedgeluimde geesten brengen haar soms ineens op je weg.
Terug naar Tezz, de barage ruist, de barge ligt nog introvert barge te wezen, we klauteren 6 meter naar beneden het is vol eb.
Een laatste whiskey, de halogeenlampjes doven de een na de ander in vooronder, stuurboordshut en achteronder.

Sweet dreams.


Woensdag 23 juli

Dag 10

De dag begint met een havenmeester, die het godbetert flikt om 10 pond te vragen voor de luizige plek in het roestige hol waar we de nacht hebben doorgebracht. Wout protesteert inwendig, ik zeer uitwendig.
Of hij helemaal belazert is, ik krijg het in ieder geval voor elkaar s’mans bloeddruk tot medisch onaanvaardbare hoogten te doen stijgen. Maar de 10 pond zijn we kwijt.
Van pure nijd jat ik een puts van de barge die daar voor de pak ligt.
Er staat nog een sticker op van 10 pond 49, Hollandse koopmansgeest zal toch triomferen!
We roepen, een heerlijke omelet van Gerie opkauwend de Sealocks van Inverness op, om half twaalf kunnen we het kanaal in.

André stuurt een bochtig en stromig Firth in, parkeert hem netjes voor de sluis, daarna neem ik het over, ik mag mijn eigen deuk varen!
Dat gaat allemaal gesmeerd, uiterst vriendelijk sluispersoneel neemt touwtjes aan op zeer hoge en glibberige sluismuren.
We liggen in de sluis met de “Blue Pegasus” of Brittain, “Luna del Mare” (hoe kan het anders), uit Noorwegen, tante Marie (wij dus) uit Holland en nog een stel zeer peenkleurige beheerste en nette Hollanders op een Koopmans (jaloers natuurlijk) de “Vlieger”uit Lelystad, een sieraad voor onze Natie, sober en doelmatig zoals dat Calvinisten betaamt. De truttigheid loopt het kluisgat uit.
Maar genoeg gesomberd, de dag is mooi, de Schotten leuk, we moeten kanaal fee betalen niet mis, ik verkoop Tezz voor 11meter, dan nog 160 pond, ongeveer 240 euro.

Tom Poes: verzin een list.

Van de sluiswachter hoor ik, dat verderop enige zeer charmante ladies van het kanaaloffice ook ter beschikking staan.
Daarheen ware opgestoomd.

Na enig sluiswerk komen we in een kleine en mooie marina, waar zijn de dames?
Wout, Gerie en ik beklimmen een zeer fraaie trap naar het office.
De dames zijn inderdaad “ravisante”.
Ik heb het niet meer in optimale conditie verkerende bovenlijf gehuld in Tezz uniform, dat laatste maakt indruk.
De verschrikkelijke 320 pond (heen en terugreis) komen ter sprake, ik tover een verlopen Kamer van Koophandel inschrijving (1982 Sailtours Eerbeek) tevoorschijn en vraag als “charter bedrijf” discount.
“Charrity though”vraagt de cheffin? Ja natuurlijk, ik vaar charrity met maatschappelijke randgroepjongeren.
Of ik er een aan boord heb, ja natuurlijk, het schip krioelt ervan!!
Wout wordt het te machtig en verlaat blozend het office, Gerie heeft eindelijk haar pokerface.

Eind van het lied, we krijgen 50% korting, (120 pond), Tezz krult van genoegen, dat vaart lekker op de Caledonian.
Onder het opgewekte zingen van: “En we gaan nog niet naar huis” verlaten we na diesel getankt te hebben onze marina.
Enige locks verder meren we af voor de avond, Gerie en ik bestijgen onze ijzeren vouw rossen.
Onze weg voert (linkshoudend) naar de monding van Loch Ness.
Schitterende heuvels, eiken als grote wachters, korstmos op de flanken, cottages om in je bed te koestern, onwerkelijk voor platgewalste laaglandse modalen zoals wij.
Uiteraard is Gerie Gerie en wil ze een weg in naar een kasteel waar “trespassing zeer will be procecuted”.
Aan het einde ervan, in een schapenweide ligt een schaap zeer dood te gaan.
Gerie gelijk over de rooie en over het hek, ze zit ongeveer een half uur bij het stervende schaap. Wat daar gebeurd weet ik vanaf het zadel van mijn vouwfiets niet, maar het schaap wordt in zijn doodsstrijd onder de handen van Gerie rustig, Gerie moet huilen, dat begrijp ik.

Maar we moeten verder, André (soort Harris) heeft een uitstekende pasta gemaakt.
De witte chateau’s liggen aan twijfelachtige touwtjes te koelen in het Caledonian.
De pasta gaat erin, de chateau’s ook.
Na het eten en afwas van Wout en Bart, gaat Gerie nog even naar haar schaap, de lieverd.
Bij haar terugkomst wordt zij verwelkomd door het vrolijk gelal der schepelingen.
Hallelujah…………….., het schaap staat weer op de poten “Praise the Lord”

Marco Borsato schalt over het kanaal, “Dromen zijn bedrog”.
Een kurk knalt.

Wat kun je anders verwachten van randgroepjongeren?

Het enige verschil tussen Tezz en een gekkenhuis is, dat bij een gekkenhuis de directie tenminste nog normaal is!

Torn toe!



Donderdag 24 juli

Dag 11

Als we wakker worden straalt de zon door de patrijspoorten, het lijkt hier wel de Midi.
Wout gaat brood bakken en even later wordt dat Midi gevoel ondersteunt door professionele geuren á la Delifrance.
Prima douches hier langs het kanaal, genoeg ruimte om je kont te kunnen draaien, zeer schoon.
Bij het begin van het kanaal krijg je een sleutel die voor alle toiletten te gebruiken is.

Er wordt een dobberende nieuwe Dubarry bootschoen naast het schip gespot, …..Gerie blijkt er niet aan vast te zitten.

Leuke titel voor Agatha Christy, “Murder at the Caledonian”.
Als ik weer aan boord ga, vraag ik de naast bije sluismeester of we gelijk kunnen schutten.
Dat kan, maar dan moeten wel binnen drie minuten voor de kolk liggen.
Er komt een groot passagierschip aan.

Met enige tegenstand worden de ontbijtborden terzijde geschoven, de touwen gaan los en ja hoor, ik vergeet achterom te kijken en daar is de stomer.
Toch maar even hard achteruit slaan.
Het loopt allemaal goed af, maar geen beste beurt voor schipper Poelen, die zijn bemanning steeds voorhoudt ook achterom te kijken.

Na de sluis varen we nog enige mijlen door een bochtig kanaal, tijd om een “Lochboek” bij te gaan houden.
En daar is ze dan, het beroemde Loch Ness, nooit en te nimmer gedacht dat ik daar nog eens met mijn eigen bootje zou varen.
De dieptemeter geeft even later hijgend aan dat het ter plekke 120 meter diep is.

Ruimte genoeg voor een frisse duik voor Nessie.
Al sinds de vroege middeleeuwen wordt gewag gemaakt van het Monster.
Oeroude kloosterfolianten vertellen er uitgebreid over.
Het zou een plechtosaurus familie kunnen zijn die bij het geologisch stijgen van het Schotse hoogland (en dat doet het nog steeds) niet meer naar zee kon.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, de prehistorische Coelacant (vis met poten) werd ook weer bij Zuid Afrka in de diepzee gevonden, waarvan men aannam dat ze al duizenden jaren was uitgestorven.
Maar onze hongerige camera’s zien behalve een eenzaam jacht niets.

Wel leuk.

We hebben de wind achter dus de kluiver uitgerold.
Ik praai een passerende motorboot en zit even later op een polyester dek Tezz in deze beroemde omgeving te filmen.

Even later zien we de contouren van de ruïne van Urquehart Castle, ook al zo’n beroemdheid in de Schotse onafhankelijkheids geschiedenis.

We meren af bij de privé steiger van het kasteel waar alleen rondvaartschepen hun vlees lossen. Dat geeft enig gefrons, maar ik ben ook charter en verwijs naar de randgroepjongeren!
Mijn HMS trui maakt ook het pad effen en even later filmt A, B, B, C en C, A.
Prachtig en indrukwekkend kasteel, uiterst strategisch gelegen, er is eeuwen om geknokt.
De Heilige Columba was hier al in 800 na Christus, om de Picten te kerstenen.

Gerie en ik bekijken nog even snel een boeiende film in het visitorshouse waar de souvenirs tot het dak liggen opgestapeld.
Dat kunnen die jongens wel: een mooie film in elkaar draaien, het bloed spat van het witte doek.

Dan weer snel terug naar Tezz, waar onze rode leeuw in de achterstag naar zijn Schotse neef zit te loeren.
Op naar Fort Augustus, ongeveer halverwege het kanaal ,12 mijl te gaan..
We varen aan de wind, Wout en André zetten het grootzeil bij, scheelt weer een knoop.
We willen voor sluitingstijd bij Fort Augustus door de sluis.
Koel biertje uit de ijskast, Gasparo Zanetti geeft zijn 16e eeuwse Italiaanse dansen ten gehore,
in de theetuin (banken om de mast) is het goed toeven.
Ik leg een fender onder mijn hoofd en droom even later van Nessie, William the Bruce (Braveheart) en woeste Clans.

Even later wordt ik wakker, de verse karbonades wachten in Fort Augustus, een echte muziekavond met veel pipes
Genieten hier.

Laatste borrel met als decor de heuvels van Loch Ness, tijd voor het monster.