Kilmelford tot Fort Augustus

Dinsdag 29 juli, Kilmelfordhaven - Oban

Dag 15

Het gesnurk neemt een einde, den lome ledematen rechtgeschud, tandengepoets en geklater van forse doch slechtgerichte waterstralen. Tezz herneemt na erediensten aan Bachus met enige weerzin haar dagritmen weer op.
Harde douchestralen op merkwaardige bruinwitte lijven, hoofd en bovenlijven door de zon gezegend, vanaf de navel een en al Staphorst.
Het naturisme moet een onbekende wetenschap in Schotland zijn.
Havengeld betalen en trossen los.
Wout zal de auto terugbrengen, wij (Gerie, Bart, André en ik) schuitje varen.
Rendez vous in Oban.
De wind giert door het Loch, donkere wolken omkransen granieten hills, af en toe een kleine zonnebaan die als een zoeklicht over de heuvels raast.

Regen ook, ik zie de Schotten om mij heen opgelucht ademhalen na drie dagen zonneschijn.
Afrekenen bij Mr. Mc. Call. 18 pond valt mee voor deze streken.
Springen gaan los van de wal, vouwfietsen aan boord, water in de buik en vol van diesel.

Tweede rif er maar weer ingezet, we hebben deze reis naar het ruige Noorden nog niet rifloos gevaren. Winden waaien op om de rotsen, Tezz is los van de stick en gaat er vandoor.

Puntje zeil omhoog, fok direct doorgezet, de GPS en de dieptemeter staan op scherp.
Na enige mijlen kronkel kronkel, komen we bij een smalle vernauwing, genaamd Cuan Soud tussen de eilanden Lung en Seil.
Als je die woorden tegen een passant in Holland uit, belt hij gelijk een zenuwarts.
Zo’n man kan echter alsnog van pas komen, want even later doemt de verraderlijke engte op
.
Zoals de Sirenen zongen voor Odyseus, zwenken draaikolken en snelle mysterieuze wervelingen in het donkere en duistere water. Maar we hebben onze voorzorgen genomen en de oren van Bart (zoals in de Odyssee) met wasproppen ingesmeerd de bemanning aan de mast gesnoerd en ik lig met een spanlaken benedendeks.

Wat daarvan zij, Bart heeft zijn handjes meer dan nodig om dit stuurmans- hoogstandje bevredigend te klaren.
We komen erdoor, met klamme handjes van Bart.

De wind laat ons niet in de steek, het tweede rif kan eruit. Weer even 6 mijl op de GPS poepen.
Naar boven, naar het noorden, we krijgen sms’jes van Wout dat hij een expresso vergiftiging heeft opgelopen in Oban.
We zeilen een prachtige baai in van Oban, waar een vriendelijke wind in een heerlijke avondzon ons de laatste mijlen voortstuwt.
Meren af in de marina ertegenover (op het eiland Kerrera), waar een klein veerbootje ons naar de vaste wal brengt.
Dat doen de Tezzen terstond en in een bedenkelijk korte tijdsspanne, worden de zondige geneugten der grote stad met willigheid verorberd.
Vileine ziektes, vertrouwd voor de zeeman, zullen door Gerie, als ex verpleegkundige, met een emmer thinner worden bestreden!
Dat geeft rust!

Het internet café ware bezocht, en al snel vliegen ervaren vingers van Bart en André langs de pc. toetsen.
Mijn handspaken hebben daar wat meer moeite mee en met enig gestuntel wordt ons weblog gevisiteerd.
Leuk de reacties, Wout smijt er gelijk meer foto’s op.

Eindelijk de Schotse nationale vlag gekocht, de Tiree genaamd.
Maar gelijk een paar hitsige Pipe cd’s gekocht, knalt wel lekker over het water in de sluis

Daarna bezoeken Gerie en ik een Episcopaalse kerk, met veel geschiedenis op dagelijks gepoetste koperen platen aan de muur.

Lord Argyll schonk met enige compassie er een, aan een jonge tweede luitenant ter zee (2e klasse) getordedeerd, “doing his duty” in een onderzeeër in 1912 bij Whigt.
Dit land zit tot in zijn haarvaten vol met geschiedenis, oud heel oud.
Was eens in de buurt van Denver (in de VS), volgde daar het “General Wolfe path.
Overal waar de man zijn washandje verloren had, een scheet liet of zijn kunstgebit gepoetst had, was er een luidruchtige bord dat dit een “outstanding historical site” was.
“Men ain’t got no culture”.
Beetje jaloezie en wrevel aan beide zijden van de oceaan, dat wel.

Daarna koop ik wat cadeautjes voor Myrthe en Lara (14 en 16), mijn prachtige puber dochters.
Zal in Patria wel weer tegenvallen, mijn bittere levenservaringen op dit punt hebben mij geleerd, dat vrouwen (en zelfs op die leeftijd) zwaar te behagen zijn!
We pakken wat pinten in een vettige pub van de bekleding van het aanwezige meubilair ins een uitstekende visbouillon te trekken.
De zwaar beborste kasteleine tapt welig.
Uiteraard heb ik als echte Hollander alleen oog voor het vloeistofpeil mijner glas.
De glazen worden in rap tempo geledigd en men tijgt ter veerboot.
In de marina worden we uitgenodigd op de “Zamira” een Duitse zeilknoepert van 50 ft.
Schipper Klaus is in zijn eentje vanuit Noorwegen de Noordzee overgestoken, storm enzo, 72 uur niet geslapen!
Begin gelijk naar zijn schoenriem te kijken, die ik nog niet eens mag vastmaken.

In zijn eentje!!!!!
De whisky smaakt, dat wel.

Van de havenmeester nog een windhapper (dorade) uit de oude doos gekregen om mijn, op de bodem, van de Noordzee liggende exemplaar te vervangen.
Het is wel niet het goede exemplaar maar we komen er mee thuis.
Bart maakt een prachtig overzicht (in Excel) van alle tot nu toe gemaakte kosten.
Zo mooi, dat elke wantrouwende Calvinist er mee tot zwijgen wordt gebracht.

Wout vertelt opeens dat hij afgestudeerd psycholoog is.
Ik neem mij voor, hem vanaf heden op gepaste wijze aan te spreken, “of zijne weledel geleerde de voorspring wat kan doorzetten”.

Bart pakt zijn spullen (iets na middernacht).
“In vino veritas”.

Dat wordt een vroegertje morgen.
Vlak na elkaar schieten drie vallende sterren langs, ik doe drie wensen, alle drie hetzelfde!


Woensdag 30 juli, Oban – Fort William

Dag 16

De meeste hanen zitten nog versuft ter stok, wanneer ik gerommel en gestommel in de roef hoor.
Geen tijd voor de intiemspray vandaag.
Bart propt in lichte paniek de laatste spullen in zijn barings, het veerboortje marina – Oban gaat over een paar minuten, het zweet staat op de kop.

Gerie is ook al wakker, ik doe wat kleren aan en schiet Gerie en Bart achterna.
Alles lukt, we brengen Bart naar de “Scotrail” die hem met gezwinde spoed naar Edinburg zal brengen, waar Easy Jet wacht.

Gerie en ik moeten wat dun gekleed een uur op het veerbootje wachten, valt niet mee in een snijdende harde wind. Uiteraard de geldbeurs vergeten mee te nemen. Geen koffie voor ons berooide schooiers op dit vroegochtendlijk uur.
Uiteindelijk vluchten we een publiek toilet in, daar is de verwarming aan, maar we worden er gelijk weer door een dikke Loo baas met duistere gedachten uitgesmeten. Er zijn ook onaardige Schotten.


Op de terugweg zie ik de beroemde kotter “Mischief” (ondeugend in Nederlands) beschreven in vele zeilverhalen, met tochten naar Patagonië, Mauritius, onbewoonde mistige eilandgroepen in de Indische Oceaan en ook de Zuidpool.
Ze ligt te deinen in de harde wind aan haar mooring ( vaste ankerboei).

Ik zie dat ze niet gelukkig is, ze wil water aan haar flanken voelen.
De grote kluiverboom steekt stoer 6 meter voor de boeg uit, de eindeloos lange gaffel is in rust op de giek, hier en daar is een pluk getaand zeil te zien: een kittige oceaantante.

Ongelooflijke reisverhalen van haar schipper en zijn bemanning van zeelui/ alpinisten, die er geen been in zagen, na een uitputtende oceaan oversteek van een half jaar, ook nog even een paar nooit beklommen colletjes van 2000 meter pakken op Vuurland bij Kaap Hoorn.
Die reizen speelden zich af omstreeks 1930 en de Mischief had geen motor!!!!
Leuk varen dan bij Kaap Hoorn!

Gepekelde zeelui dus: sextant, sleeplog, dieptelood en gaffeltuig hadden geen geheimen voor ze.
De (gele) kotter is nauwelijks groter dan Tezz en heeft een veel kleinere roef en kuip.
Hoe zou het zijn om in die notendop een 30 meter hoge waterberg op de Oceaan op je te zien afkomen?
Leuk onderwerp voor een lezing bij de Vinkeveense Zeilvereniging.

Even later bij de ochtenddouche mis ik mijn bruine washandje, er hangt een ander exemplaar in het boordtoilet.
Bart is aanhanger van het voodoo geloof en zit nu waarschijnlijk in Holland op een rokerige achterkamer al zijn frustratie over zijn schipper met naalden te bekoelen op mijn washandje.
Ik voel een lichte pijn in mijn rechterschouder

Wout en André draaien er nog even het tweede rif weer in, zeker windkracht 6 Bft. hier aan lagerwal in de marina.
Trossen los, dag Oban, dag Bart. In de wind de lappen omhoog, de nieuwe grootzeils vallier werkt prima, fok en kluiver erbij.
Tezz valt slaags en met een noodgang scheuren we door de engte bij Oban.
Naast ons vele draaikolken, Tezz lacht erom, de druk op haar rokken is dermate groot, dat die haar niet deren.

Zoals goede gelovigen betaamt kiezen wij niet voor “den Breeden- maar voor den Smallen weg” en worden door het “Hoogere” beloond met een prachtig stuk zeilen (halve wind) langs Lismore, Creran Loch en het piepkleine eilandje Shuna.
Wel opletten hier, venijnige rotsen en ondieptes onder water, Tezz houdt niet van een bloedneus.
Wanneer we in de buurt van de 7 knopen komen geef ik het roer aan Gerie.

De kleine meid zit met gekrulde tenen achter het roer, heeft een “near BMW experience”.
De dames Tezz en Gerie schijnen elkaar wel te mogen, even later verschijnt er een trotse 8 op de GPS.
En voort gaat het, al neemt de wind helaas wat af en moeten we de tor erbij zetten.
We zeilen op met een Schotse tweemaster, laten zullen we kennismaken met twee alleraardigste heeren die de bemanning zijn van de “Celerity”.
We krijgen goede info van hen over zeehavens die voor ons op de Noordzee nog komen, zoals Lossymouth (hun thuishaven) en Bucky, een kleine vissershaven.
De Reeds kan dan nog zo goed zijn, lokale kennis is beter.

We krijgen via de marifoon (kanaal 74) contact met de zeesluizen van Corpach en kunnen zo de sluis inglijden.

Wederom melden bij de sluiswachter, de charity brief uit Inverness getoond en weer een korting van 50%.
Niet verkeerd, het kanaal heen en terug is toch 300 pond (450 euro) beetje daar vanaf, kan geen kwaad.

We meren vlak achter de sluis af, proberen nog walstroom te krijgen, maar zelfs de computer van de havendienst kan ons niet bevrijden van donkere duisternissen.
Die vallen overigens wel mee, de motor heeft een paar uurtjes gedraaid en ook de zonnepanelen zwoegen.

Wout kookt, rijst, gemengde groente uit blik en…….ZELFGEVANGEN MAKREEL!
Die smaakt natuurlijk het lekkerst.

Na het eten nog even met Wout Corpach in, we vermoeden dat er een school voor paaldanseressen is gevestigd in dit uitgestorven Presbyter dorp.
Die kunnen wel een goede cover gebruiken.
We geven bij het niet vinden ervan toe aan onze verlangens naar een Magnum, die ras bij soort Sparwinkel gekocht wordt.
Nog even een prachtig groot zeiljacht bekeken, zeker 70 ft. alles erop en eraan.
Voor een wandspanner van dat ding koop je het halve voorschip van Tezz.
Ik duik mijn kooi in met kapitein Singleton, eigenlijk een halve piraat in zijn tijd.

Oogleden worden zwaar, de boot met Klaas Vaak komt langszij.


Donderdag 31 juli, Fort William –

Dag 17

Vroeg uit de veren, op de heenreis hebben we ons lelijk verslapen hier en het aantal sluizen en uren is talrijk
We krijgen een klein poly Schots zeiljacht langszij en getweeën varen we de eerste sluis in.
Ik ben al druk aan het koppelen voor Gerie, met de leuke Schot, maar die blijkt al getrouwd.

De laatste twee sluizen zijn voor Gerie, dat doet ze goed, alleen moet ze nog leren rustig met het gas om te gaan en op tijd de 16 ton van Tezz op de motor af te stoppen.
We liggen naast een verweerde Collin Archer uit Noorwegen (mooi schip) en achter een lullo van een Deen, die zijn achtertros laat doen door zijn dochters van 8 en 10. Veel geschreeuw naar de blonde kidjes
Zal wel tweede leg zijn, te zien aan ’s mans kaal – en grijsheid.

Ik val als een blok op zijn vrouw, de strengheid van een ongetrouwde schooljuf (53) uit Garderen, gecombineerd met stalen knijpbril en peenkleurige knot, als ze kijkt loert ze.
Daar kun je s’nachts zwetend van wakker worden.

De Staircase is achter ons
We varen weer op het Loch Ochy en Loch Oich.
De Schotse Clans van de Frasers en de Mc. Donnel hebben hier op blijmoedige wijze in1544 elkaars harsens ingeramd (Battle of the Shirts), vertelt een bemoste steen langs het kanaal.

De volgende sluizen laat ik Gerie doen, in het begin ben ik erbij, later zit ik in de roef dit schrijfsel te typen. Het zal onder de oksels wel een beetje vochtig zijn boven, maar er is altijd een eerste keer.
Bovendien zijn Wout en André inmiddels gehaaide sluismeesters geworden, die uiteraard op de kant met hun lange landvasten paraat zijn. (“Never change a winning team”).
Op naar Fort Augustus.
Ik heb SMS contact met John Ruiter die aanmonstert op 9 augustus in Peterhead.
Op dit moment is hij als voorbereiding voor de Noordzee oversteek, aan het survivallen op een huur- Doerak op de woeste wateren van Friesland.
John speelt op safe en hij heeft gelijk.

Bij de swingbridge van Laggan is volgens het annonce bord “mr. Eddy Loggie” (van het bekende onderbroeken merk), “your gatekeeper on duty”, edoch de heer Loggie heeft meer aandacht voor zijn lawn dan voor Tezz en we moeten eerst zijn grasmaaier tot rust brengen, voor alleer hij ons draait.
Met veel geknars en gepiep ontstaat op het zandpad naar de brug direct een lange file van een auto.
De brug genomen, hartelijk afscheid genomen van mr. Loggie.

Tandje bij op de motor, we zijn op tijd bij Fort Augustus.
De “jongens” gaan verse victualiën halen, brood, eieren, broccoli, aardappelen, het lijkt Kaap de Goede Hoop wel hier.
De verse kippenborsten van Gerie vinden hun weg naar de stoofpotten ter brading.

Even later is het weer Haute Cuisine aan boord.
En er is hoop: internet in Fort Augustus!
Ik heb honger, eindelijk geen blikvoer meer maar verse piepers, broccoli met kaassaus en last but not least de kippenborsten!!!!